✿•.غزلپـــاره هاي بـانـوآســــمـان.•**•.

ممنونم از مهرباناني كه به اين وبلاگ نگاهي ميكنند و ناپختگيهايم را مرور...

با عرض معذرت،

از اين تاريخ به بعد فقط نظراتي كه درخصوص نقد اشعارم هستند نمايش داده ميشود.

(راه اندازي اين وبلاگ هدفي جز آموزش ندارد.)                                                                                                                                                                         باسپاس...

وقتي كه نبضِ حنجره هر لحظه مي زند

هي بغض مي كند دلِ صد پاره ام ولي...

اين عشقِ لعنتي به تنش پنجه مي زند

تلخي ِ روزگـــارِ تو با فـــالِ من چه كرد؟؟

حتي تــهِ گلـــوي مـــرا قهـــوه مي زند!!

هر لحظـــه با تو بودم و هرگــــز نديده اي

انگشـــتِ اتهـــامِ تو هم طعـــنه مي زند

اين زندگي به مرزِ شكستن رسيده ست

بر شيشه هاي رابطه ،غم ،پرده مي زند

ســـرماي دي حواسِ مـــرا پرت مي كند

اين آســـمانِ مِه زده هم ضـجه مي زند

آسمان نوشت:غزلك جات همين جاست ... نه ته دفتري كه خاك گرفته!

عاطفه بابائي

دي ماه سال ؟

بي پرده بگـــويم ،چقَدَر جـــاي تو خالي ست

هـــر طـــرّه ي مشـــكيِ بلـــندِ شبِ يلـــدا...

شـــاليست كه بر قامتِ لــــرزانِ حوالي ست

ســـردست، هـــوا بـــرفي و اي كـــاش بداني

در شعله ي دستانِ تو آغوش چه عالي ست

جز خاطره هاي تو در اين خانه كسي نيست

جاي قدمت كُـــنجِ در و گــوشه ي قالي ست

بـــايد كــــه بيـــايي غزلـــي تـــازه بنـــوشي

يك بوسه و يك فال ! چه روياي محالي ست

چل گـــيس كنم تا ســـرِ مـــويم بكشـــاني

دستي كه ببافد، كه ببافد، كه خيالي ست

اي شــادترين زمـــزمـــه ي شـــعرِ حزينـــم

پـــاي تو رسد قـــافيه ها حال بحالي ست

يلـــدا شـــد و از حـــرف پُرم كـــاش بيايي

بي پرده بگويم چِقَدَر جاي تو خالي ست

عاطفه بابائي

30آذر 94

آرزوي ديـــــدنِ اربـــــاب را دارم هنـــــوز ...

هرشب و روزم شده حسرت كه يك زائر شوم

مثـــل يك ابر بهـــار از دور مي بــــارم هنــــوز

خوش بحال زائران، پروانه ي شش گوشه اند

من ولي از شش طرف در پيله ي كارم هنوز

عمقِ خوشبختي همين دورِ حرم چرخيدن است

در سيه بختيِ قسمت ، راُس پرگارم هنــوز

زيرِ بالـــم را بگـــيريد و مـــرا يــــاري كنيــــد

قلـــبِ من آنجا و در اينجا گـــرفتارم هنـــوز

بنده ي اربـــاب و عبــاسم ولي هرچند كه

دختري ايــــراني و از ايل قـــاجارم هنـــوز

آســـمانم را گـــرفته تنگ در آغوش خود

ماهِ بي سر...

                  آه!

                     من همچون شبي تارم هنوز

عاطفه بابائي

اربعين 94 (آذرماه)

باور نكرده اي غم و رنجي كه ديده است

شب تا ســـحر تمـــامِ خيــــالم تو بودي و

از عشق تو جداره ي اين تن تكيده است

حـــالا كـــه زيـــرِ هق هقِ بـــاران تو آمدي

حس ميكنم كه قامتِ سروت خميده است

دل بوي تلــــخٍ قهـــوه ي قاجـــار مي دهد

تقــدير سمتِ فـــالِ تو من را كشيده است

از بي ثبـــــاتي ات گِلــــه دارم ولــــي نرو

ساعت به وقتِ صلحِ جهاني رسيده است

يك آســــمانِ غمــــزده لبخــــند مـــي زند

خورشــــيد كُنجِ جامِ نگــاهت دميده است

عاطفه بابائي

بهمن 1393 _ مرداد 1394

من خداي گمشـــده را تازه پيـــدا كرده ام

سوي مسجد رفته ام هربار،مقصودم تويي

من تعهّـد با تو در اين خانه امضـــا كرده ام

در دلم پيچيـــده عطرت بر تنم دستـــانِ تو

سفت آغوشــت گرفتم يـــادِ بودا كرده ام!

صد هزاران راه را بيراهــه مي پيموده ام

حال امّا كفشِ ايمــان را ببين پـــا كرده ام

رازِ آن ديوارِ كج از خشـــتِ اول بر ملاست

من ، تقــــلّا بر بنــــايش تا ثريــــا كرده ام

مثلِ گـــرماي تنِ مـــادر پُر از آرامشـــي

يادِ دورانِ قشـــنگِ كــــودكي را كرده ام

بيصــِـدا در قلبِ بــاران ديده ام مأوا بگير

با طلوعت آســمانم را چه زيبــا كرده ام

عاطفه بابائي

آذرماه1393

از زندگـــي ِ پــــوچ ِ پُر از درد ، خسته شد

بي بال و دلشكسته و رنجور ، كوله بست

عاصي ترين پرنده ي شبگرد ، خسته شد

ساعت شكسته عقريه اش لــنگ مي زند

آنقـــدْر كه از زمــانه گِلهْ كرد ، خسته شد

بي سر پنـــاه شد ولي از راه بر نگـــشت

از آنچه عشق بر سرش آورد، خسته شد

بـــاران به روي مــَــرد به رگبــــار مي زند

از آسمـــانِ تيره ي دمســرد ، خسته شد

عاطفه بابائي

گـــرد و خاكــي را كه برپــــا بود جـــارو مي كــــنم

نقشِ آغــــوشت ،نوازشـــــهاي بي پـــــايــــانِ تو

بر تنم پيچـــيده بيخـــــود هي تكــــاپو مي كــــنم

از در و ديـــــوارِ قلــــبم هم فـــــراتر رفــــته اي ...

ناگهــــان مي بينمت تا رو به هر ســـو مي كـــنم

يك بغــــل از حجــــمِ تو در بـــــازوانم پُـــــر شــــده

هر شبم را با خيـــالت ســِحر و جـــادو مي كـــنم

عشــــقِ شيريني بهم بخشـــيده اي امــّـا چـــرا؟

من هوس از بوســــه اي با طعمِ ليمــــو مي كنم!

چنگِ خورشيد آسمان را سينه سوزان كرده است

ابـــر هم بــــاريده با يــــادت هيــــاهـــــو مي كـــنم

عاطفه بابائي

28آبان1391

 آسمان نوشت:غزلم، دقيقا"دو سال پيش بود تو را از ذهنم بيرون كشيدم اما حالا با تمام ناپختگي هايت در جايي كه به آن تعلق داري ميگذارمت...

تا در اين شهري كه روشن بود اسيرِ مه شدند   

ديگـــر اين كـــوچه ،خيـــابان از زنــان بيزارست 

ســـايه ي نامـــردمي هــا پشت هر ديوارست   

مــــادري در گـــوشـــه اي با قلبِ زخمي زار زد

نـاگـــهـــان ريحـــانه اش را بي دفـــاعي دار زد

اشتباهي كرد و خوني را به غفلت شُست رفت

باورت ميشـــد كه معصوميتش از دســت رفت؟؟   

اين زنِ همســـايه هم از شوهرش دلگــير بود 

اشك و خون را گــــريه ميكرد و جواني پير بود!    

وعده هــــاي شام او مُشت و لگدهـــا تاسحر 

قسمتش طفلي همين شد بي پناه وبي پدر    

جــــاي ديگــــر با خيـــانت بســـتري از درد را 

ســـوژه اش كـــردند اين نامردمـــان بي خدا     

بوي نفت و آتش و خونش به آني بـــــاد برد 

نو بهارش را كه آتش زد تمام شهــــر مُرد...   

آن طـــرفتر بي صفتها، نقش هايي از اسيد 

اين طــرف آييـــنه هرگـــز ، دختــراني نااميد    

شهــر را گُرگان بي عفّت به خون پوشاندند 

ريشه هاي مِهر و ايمان را به كل خشكاندند  

احتيـــاجي نيســـت با بيراهه ها رامم كنيد 

من كــه آرامم! نبـــايد اينچنين خـــامم كنيد    

روزگـــارِِ مـــا اسيدي و پُر از تشـــويش بود... 

قلبِ امثـــالِ من از جـــورِ زمـــانه ريش بود...    

كارِ دنيا خشك و تر را همزمان سوزاندن ست 

بي گناهان را به چوب با گــناهان راندن ست    

بي مروّت ، اين زنســـت از جنس و دينِ مادرت 

شرم كن مردي همينسـت در خيال و باورت؟؟    

نامسلماني مگر؟؟ ناموس ِ مردم پاك است...

مثلِ تو يكـــتاپرست و وارثِ اين خــاك است...

شيعه يعني :يـــا حسينم كشورم آباد ست

يا علي جان قلــبِ مردان و زنانم شـــادست

...

با تمـّــدن هـــاي ايــــرانم چـــرا كـــرديد لـــج 

بدخيالان ،"تا ثريـــا مـــي رود ديـــوار...كـــج"   

آرزوهـــــاي زنـــانِ كشـــورم را كُشـــــته ايد 

آسمان،باريده خون را از خيابان شُسته ايد؟    

عاطفه بابائي

آبانماه1393

آسمان نوشت: بر تنورِ ذهن من چيزي نمي چسبد...
روي صحبتم با نامَردمان است وگرنه مَردان هميشه مَردند...